Jesus Christ, Sun of Righteousness

Jesus is merely another in a long line of Sun Gods. The evidence is right under the nose of anyone who takes the time and effort to read the Holy Bible. DM Murdock has just given everyone a cheat sheet. Use it!!!

Into The Universe With Stephen Hawking - The Story of Everything

Stephen Hawking: "How could such an astounding chain of events, which resulted in us, be an accident? Perhaps science has revealed there is some Higher Authority at work, setting the Laws of Nature so that our Universe and we can exist." - http://www.youtube.com/v/tptgwvNmFTM

Die Israelvisie-hipotese

Mense wat glo dat hedendaagse blanke Afrikaners en ander blanke Westerlinge, afstammelinge is van die volk Israel van die Ou Testamentiese tye, en dat die Bybelse riglyne slegs van toepassing is op hierdie blankes en nie op álle mense nie, is ondersteuners van die Israelvisie-hipotese. Die meeste van hierdie mense glo dat Jesus die Seun van God was en dat geloof in Sy kruisdood ʼn voorvereiste is vir Verlossing. Wat hulle egter onderskei van byvoorbeeld Calviniste, is hulle bewering dat slegs gelowige “blankes” die Ewige Lewe kan beërwe. Richard Brothers (1757-1824) kan beskou word as die eerste moderne apostel van ʼn vorm van die Israelvisie-hipotese. Die lewensverhaal van Brothers word vertel in ʼn artikel getiteld “Anglo-Israelitism” in die Encyclopedia of Religion and Ethics, gepubliseer in 1908. Brothers is as sielsieke opgesluit, maar het nogtans baie bewonderaars gehad. Hy het beweer dat die blankes van Europa die nasate van die “tien verlore stamme” van Israel is. Hierdie stamme het glo “verlore” geraak nadat hulle deur die Assiriërs in 721 VGE uit Palestina weggevoer is.

Israelvisie-ondersteuners glo dat Jahwe (die Hebreeuse woord vir die God van die Ou Testament), ʼn sekere spesiale menseras uitverkies het, wat verhewe is bo alle ander mense op aarde (Deut. 7:6; Amos 3:2). Hierdie kinders van Abraham, deur die saadlyn van Isak en Jakob (Psalm 105:6), was ʼn seën vir almal wat hulle geseën het en ʼn vervloeking vir almal wat hulle vervloek het (Genesis 12:3).

Die afstammelinge van die twaalf seuns van Jakob, was diegene vir wie die Messias aarde toe gekom het (Romeine 9:4,5). Hulle glo dat die Nuwe Gelofte gemaak is met dieselfde mense as waarmee die Ou Gelofte gemaak is, naamlik die volk Israel (Jeremia 31:31-33). Hulle glo verder dat Adam slegs die vader was van die Wit ras. As ʼn seun van Jahwe (Lukas 3:38), geskep na Sy beeld (Genesis 5:1), kan Adam en sy afstammelinge Jahwe ken as hul Skepper. Adam was drieledig geskep - bestaande uit ʼn liggaam, siel en gees (I Thes. 5:23; Hebreërs 4:12). Die geestelike gedeelte verskaf aan hom ʼn hoër vorm van bewussyn en onderskei hom van al die ander rasse op aarde (Deuteronomium 7:6; Amos 3:2).  

Baie mense glo dat rasseverhoudinge só ʼn belangrike aspek van die Suid-Afrikaanse samelewing is, dat godsdienstige geloofsbeginsels ook van toepassing daarop behoort te wees. Baie tradisionele Afrikaanse kerke se onwilligheid en/of onvermoë om duidelik standpunt in te neem t.o.v. die beweerde Bybelse regverdiging vir Apartheid, verskil van Israelvisie-ondersteuners se uitgesproke ondersteuning van die beginsels van Apartheid en rassediskriminasie.

Israelvisie is ʼn kombinasie van Godsdienstige Fundamentalisme en verregse politieke ekstremisme en verteenwoordig in ʼn sekere sin die presiese teenoorgestelde van my eie Nuwe Spirituele lewensbeskouing. Drie van die belangrikste aannames van Israelvisie-ondersteuners is: 

• Westerse Blankes (sogenaamde Ariërs) is die afstammelinge van die volk Israel van Bybelse tye.
• Blankes is meer “spesiaal” as nie-blankes.
• Die Bybel is die Woord van God en Jesus (Jahshua) is deel van God Drie-Enig.

(1) “Westerse Blankes is die afstammelinge van die volk Israel van Bybelse tye”

Israelvisie-ondersteuners beweer dat die meeste van die hedendaagse Jode nié die ware afstammelinge van die Israeliete van die ou Bybelse tye is nie, maar dat hulle wel die “kinders van die Duiwel” is. Westerse Blankes daarenteen, is glo die werklike “rasegte” nasate van die “tien verlore stamme van Israel”. Hierdie siening is teenstrydig met geskiedkundige getuienis in verband met die herkoms en kultuur van Westerse Blankes. Baie Israelvisie-ondersteuners beweer foutiewelik dat Europa géén ordentlike beskawing gehad het voor die “tien verlore stamme” dit binnegestroom en skielik bevolk het nie. Die Grieke, Romeine, Kelte en Germane het egter Europa alreeds vir eeue bewoon, lank voor hierdie beweerde migrasie plaasgevind het. Israelvisie-ondersteuners se bewering is ook teenstrydig met argeologiese getuienis wat in die laaste paar eeue opgegrawe is; asook rotstekeninge in Frankryk, Spanje en ander dele van Europa. Baie van hierdie kunsskatte en tekeninge dateer so lank terug as 20 000 jaar gelede.

(2) “Blankes is meer spesiaal as nie-blankes”

Israelvisie-ondersteuners beweer dat blankes spesiaal is omdat God  hulle kwansuis uitverkies het en dat hulle daarom geregtig is om oor nie-blankes te heers. Hulle impliseer dus dat blankes méér spesiaal is, ten spyte van al die immorele dade wat blankes deur die jare gepleeg het. Hulle vergeet gerieflikheidshalwe dat baie van die probleme waarmee Afrika deesdae worstel, soos o.a. toenemende gespanne verhoudings tussen bevolkingsgroepe, Godsdienstige Fundamentalisme en besoedeling, die gevolg is van die invloed van veral blanke koloniale magte in die verlede en multinasionale Westerse maatskappye in die hede. 

(3) “Die Bybel is die Woord van God en Jesus (Jahshua) is deel van God Drie-Enig”

Israelvisie-ondersteuners glo dat Jahshua (Jesus) die Messias, mens geword het ten einde vir Sy volk Israel te sterf (Lukas 1:68); as ʼn bloedverwant van die vlees (Hebreërs 2:14-16; Romeine 9:3-5) gesterf het as die Lam van God vir die kwytskelding van hul (die Israeliete se) sondes. Die meeste Israelvisie-ondersteuners glo dus dat Jesus die Seun van God is, maar dat slegs Blankes wat Jesus aanvaar as hul persoonlike Verlosser en Saligmaker, die Ewige Lewe kan beërwe. Israelvisie-ondersteuners kritiseer dikwels al wat ʼn hoofstroomkerk is, maar hulle vergeet dat baie van hul eie geloofsbeginsels juis jare gelede geformuleer is deur die Rooms-Katolieke Kerk. So byvoorbeeld is die dogma oor God Drie-Enig in 325 GE by die Konsilie van Nicéa aanvanklik deur die Katolieke amptelik omskryf. Verskillende weergawes van die Bybel waarvan ons vandag bewus is, is eers baie jare daarná saamgestel. Verskillende godsdienstige organisasies het sekere geskrifte wat vir hulle onaanvaarbaar was, uit die Bybel weggelaat en sodoende het selfs sommige Israelvisie-ondersteuners - die “Dogter van Sion”-groep, in die 1990's hul eie “Bybel”, Die Boek van Herinnering, saamgestel en van Paulus se beweerde boeke daaruit weggelaat! Ten spyte daarvan glo hulle dat hul “Bybel” slegs geskryf is vir én betreffende ʼn spesifieke uitverkore groep mense - die kinders van Jahwe (Lukas 3:38; Psalm 82:6), deur die saadlyn van Adam (Genesis 5:1).

Die bereidwilligheid van mense om anders oor die lewe na te dink

Kom ons veronderstel dat daar ʼn land met die naam Dystopia is wat bestaan uit ʼn heersersklas en miljoene onderdane waaroor die heersers met ʼn ysterhand regeer. Die heersersklas het ʼn sekere ideologie wat hulle gebruik om hul heerskappy oor hul onderdane mee te regverdig. Een van die kenmerke van die ideologie is dat dit ʼn sekere ideaal aan hul onderdane voorhou waarna almal van hulle behoort te strewe. Daar word van hulle verwag om sekere van hul basiese vryhede en plesiere op te offer, sodat die verwesenliking van die ideaal makliker en vinniger kan plaasvind. Die lede van die heersersklas het méér geriewe, geleenthede en vryhede as hul onderdane, maar selfs húlle het sekere gedragskodes wat hulle behoort na te volg. Hulle moet byvoorbeeld die opdragte van hul leiers sonder teëspraak uitvoer en ten minste in die openbaar, optree volgens die streng vereistes van die heersende ideologie. Die miljoene onderdane word vreesbevange gehou, beide deur hul eie medeburgers wat op hulle spioeneer én deur ʼn sterk polisiemag. Indien enige van hulle dit sou waag om die geldigheid van die ideologie te betwyfel of om te weier om getrou die wette van die staat te gehoorsaam, word hulle daaraan herinner dat hulle moet ophou om so selfsugtig te wees en dat hulle die welsyn en “vooruitgang” van die breë samelewing altyd in gedagte behoort te hou. Goeie voorbeelde vanuit die onlangse geskiedenis was natuurlik Nazi Duitsland van die vroeë twintigste eeu, die ou Sowjetunie en die huidige Rooi-Sjina.

Daar is verskeie metodes wat die heersersklas kan gebruik ten einde te verseker dat hul onderdane sal voortgaan om die staat se ideologie klakkeloos te aanvaar. Terwyl hulle aan die een kant ʼn sterk polisiemag of ʼn skrikbewind met gepaardgaande gewelddadige optredes kan gebruik, kan hulle aan die ander kant d.m.v. hul gedurige propaganda in koerante, op die TV en radiostasies, sorg dat hul onderdane die ideologie meer geredelik sal navolg. Hulle kan selfs films en ander sogenaamde vermaak gebruik om sekere woorde en dade van die akteurs as navolgenswaardig voor te hou. Naderhand sal hul onderdane die “gewillige slawe” wees van hul heersers en sal hulle selfs nie eens besef dat hulle weinig vryhede meer het nie. Hulle sal die heersende ideologie aanvaar as die enigste “redelike” rigtinggewende maatstaf vir hul eie gedrag. Vervolgens sal hulle dit nie eens oorweeg om anders oor die doel en betekenis van hul lewens na te dink nie. Dit sal daarna vir die heersers ook nie meer nodig wees om hul onderdane gewelddadig te onderdruk nie.

Min mense besef deesdae dat hedendaagse “Westerse” demokrasieë soos bv. die Verenigde State van Amerika, die Verenigde Koninkryk en selfs die Nuwe Suid-Afrika, in sekere opsigte baie soortgelyk is aan die bogenoemde onderdrukkende eenparty-diktature. Kiesers in demokrasieë aanvaar dikwels klakkeloos sekere lewenswaardes wat aan hulle voorgehou word. Die keuses wat aan hulle voorgehou word betreffende lewensbelangrike politieke kwessies, is soms baie beperk. Die twee grootste politieke partye in die bogenoemde drie lande stem dikwels saam oor belangrike kwessies, terwyl hul leiers in die openbaar met mekaar debatteer oor onbenullighede. In die VSA is leiers van beide die Demokratiese en Republikeinse Partye, uitgesproke ondersteuners van die regering van Israel, terwyl hulle ʼn “laissez faire” houding het jeens die instroming van onwettige immigrante vanuit veral Meksiko. Die leiers van die twee grootste partye in die VK - die Arbeidersparty en die Konserwatiewe Party, het  die VSA se oorlogsverklarings teen Irak en Afghanistan, “soos-een-man” ondersteun. In Suid-Afrika ondersteun baie leiers van die ANC en die DA die regering se verklaarde beleid t.o.v. “Regstellende” Aksie, Swart Bemagtiging en selfs toenemende grondgrype (grondhervorming). Die hoofstroom media in hierdie drie lande is in die besit van ʼn klein groepie super ryk eienaars wat gevolglik ʼn geweldige invloed uitoefen op die uitslae van “demokratiese” verkiesings.

Ten einde gesag te verleen aan hul boodskap het baie Afrikaanse predikante met die woorde “So spreek die Here” voorgegee dat hulle namens God praat. Die Rooms-Katolieke Kerk het gedurende die Donker Eeue hul onderdane vreesbevange, ongeletterd en “dom” gehou deur bv. die Bybel slegs in Latyn aan hulle beskikbaar te stel en slegs biskoppe en priesters toe te laat om die Bybel op ʼn sekere manier aan kerklidmate te verduidelik en te interpreteer. Baie “afvalliges” is op gewelddadige wyses gedwing om die heersende godsdienstige “ideologie” van die kerk te aanvaar. Deesdae gebruik die (ware) heersers van Westerse demokrasieë die begrip “politieke korrektheid” om mense se lewenswaardes en denke in ʼn sekere rigting te kanaliseer. Die geïndoktrineerde onderdane word oningelig gehou aangaande die invloed van die ware maghebbers “agter” die openbare politici, deur hul aandag gedurig te fokus op vermaaklikheidskunstenaars se doen en late en op die nuutste sportgebeure. Sommige kerkleiers moedig hul lidmate dikwels aan om regeringsleiers as “bondgenote” te beskou met wie hulle behoort saam te werk om die maatskaplike probleme in die land op te los. ʼn Persoon wat dus onnadenkend van kleins af die heersende ideologie van die staat en die dogmas van die kerke navolg, word deur baie regerings- en kerkleiers as ʼn “goeie” en navolgenswaardige mens voorgehou.

In die verlede het rewolusionêre groepe hul boodskap aan die massas oorgedra d.m.v. massavergaderings, pamflette en koerante. Hulle het die huidige regerings geblameer vir die swaarkry van die meeste inwoners van die land en het ywerig hierdie propagandaboodskap  aan andere oorgedra. In die Weimar Republiek het die Nazi’s hoofsaaklik die Jode beskuldig vir die Duitsers se swaarkry, terwyl die Bolsjewiste die Tsaar en sy ondersteuners geblameer het vir die Russe se swaarkry. Dis moontlik dat daar magte “agter die skerms” was wat hierdie rewolusionêre groepe gefinansier het en selfs gesorg het dat hulle genoeg wapens en ammunisie kon aanskaf. Daar was in beide lande dus ʼn klein groepie aktiviste wat doeltreffende metodes gebruik het om miljoene ander mense te beïnvloed en gevolglik die vorige regimes te vervang met ʼn onderdrukkende eenparty-diktatuur. Nie-rewolusionêre politieke partye en organisasies wat die ondersteuning geniet van die eienaars van TV-kanale, radiostasies of dagblaaie, het gewoonlik ʼn groter kans om sukses te behaal.

Gestel ek bevind myself binne-in die bogenoemde denkbeeldige land Dystopia waar die meeste mense “goeie” burgers van die staat is en onnadenkend die heersende ideologie ondersteun. Gestel ek besef dat die heersersklas nié die welsyn van hul onderdane in ag neem nie en dat hulle slegs die ideologie gebruik om hul onderdane mee te mislei. Gestel ook verder dat ek besef dat die meeste onderdrukte onderdane emosioneel sal reageer teenoor enigiemand wat die geldigheid van hul lewensbeskouing sou betwyfel. Ek besluit egter dat ek ʼn bydrae wil lewer tot die verbetering van ten minste sommige mense se lewenskwaliteite. Ek beskik oor oorgenoeg inligting aangaande die wandade van die heersersklas en die geleidelike vermindering van die meeste mense se vryhede en agteruitgang van hul lewensomstandighede. Daar is wel ʼn internet beskikbaar waarop ek my inligting kan plaas en waartoe die meeste mense toegang het. Hoe sal ek te werk gaan om die inligting aan andere oor te dra?

Ek kan dit miskien oorweeg om iets onwettigs in die openbaar te doen ten einde die publiek se aandag te trek. Voordat ek sou besluit om gewelddadig op te tree deur ʼn terroriste-daad te pleeg, moet ek besef dat die kanse goed gaan wees dat die meeste mense daarna ontsteld sal wees daaroor en dat ek in die tronk kan beland. Ek kan ʼn (ondergrondse?) beweging stig en probeer om soveel as moontlik lede te werf, of ek kan probeer om ten minste ʼn klein groepie mense te bereik met my boodskap. In albei laasgenoemde gevalle moet ek nog steeds ʼn manier vind om my boodskap aan mense oor te dra deur individueel met elkeen te gesels en/of my boodskap op die internet te versprei. Ek weet dat die oorgrote meerderheid dit nie eens naastenby sal oorweeg om my boodskappe op die internet te lees nie. Ek besef uiteindelik dat daar weinig kanse is dat ek en my ondersteuners die regering omver sal werp.  

Dit is egter verbasend dat daar wél mense binne onderdrukkende eenparty-diktature is wat bereid is om die geldigheid van amptelike ideologieë te betwyfel. Dit dui daarop dat daar tog ʼn mate van “vrye wil” en uniekheid by mense teenwoordig is wat dalk nié volledig afhanklik is van die oorweldigende invloed van hul lewensomstandighede of selfs van hul gene of DNS nie. Kan dit wees dat mense wel ʼn onsterflike siel het wat ʼn vonk van vrye wil binne-in hulle laat ontstaan – ʼn vonk wat hulle lateraan laat besef dat die lewe tog op die ou end nie die moeite werd is as mens geen vrye denke het of jou skeppingsvermoë kan gebruik om die lewe vir jouself en andere meer interessant en betekenisvol te maak nie? Die Griekse filosoof Sokrates het tereg duisende jare gelede by sy verhoor gesê: “An unexamined life is not worth living” ... 

Die betekenis van die woord “Christen” en die gedurige debatte oor Jesus se opstanding

Soortgelyk aan die woorde “liefde”, “rassisme” en “transendent”, word die woord “Christen” deur verskillende mense, verskillend verstaan en misbruik. Fundamentalistiese Christene is geneig om slegs mense wat glo in Jesus as deel van God Drie-Enig, as “ware” Christene te aanvaar en sommige van hulle maak nog steeds beswaar teen sogenaamde liberale teoloë wat nie glo dat die Bybel die Woord van God is en dat Jesus as Seun van God vir mense se sondes gesterf het nie. Is daar genoegsame getuienis dat die Bybel die Woord van God is omdat onder andere die geboorte en kruisdood van Jesus baie jare vantevore in die Ou Testament korrek voorspel is? Is daar 'n duidelike definisie van die betekenis van die woord “Christen” in die Bybel? Het Jesus, volgens die beskrywing van sy lewensverhaal in die vier Evangelies, duidelik gesê dat God Drie-Enig van aard is en dat hyself as Seun van God, deel is van God Drie-Enig?

Volgens 'n Wikipedia-artikel oor Christenskap [1], glo tradisionele Christene dat Jesus die Seun van God was en dat Hy vir mense se sondes gesterf het. Volgens dieselfde artikel glo baie van hulle nog boonop dat gedeeltes van die Ou Testament die geboorte en kruisdood van Jesus korrek voorspel het. Daar is egter mense wat hulself deesdae Christene noem, maar wat nié hierdie presiese geloofsbeginsels as waarin tradisionele Christene glo, aanvaar nie. “Liberale” Christene verwerp dikwels die teïstiese godsbeskouing sowel as die idee dat Jesus beide volledig God én Mens was. Hulle reken die Bybel bevat baie wyshede en dat dit 'n boek is wat deur mense geskryf is om húlle verstaan van die Goddelike op 'n sekere manier te verwoord. Hulle beskou hulleself as nog deel van die Christelike tradisie, maar hulle verwerp die tradisionele dogmas oor o.a. die Drie-Enige aard van die Goddelike, die erfsondeleer, Jesus se maagdelike geboorte en fisiese opstanding uit die dood.

Wanneer mens slegs na die Bybel verwys as bron van die betekenis daarvan om 'n Christen te wees, is dit duidelik dat daar nié 'n duidelike beskrywing van die woord daarin is nie. Die woord “Christen” verskyn slegs 3 keer in die Nuwe Testament (Handelinge 11:26, Handelinge 26:28 en 1 Petrus 4:16) en verwys na die volgelinge van 'n Christus. Die oorspronklike Griekse woord Christos is in hierdie verse gebruik as vertaling van die Hebreeuse woord Mashiach, wat verwys na ʼn menslike Messias of gesalfde en beslis nié noodwendig na Jesus as die Seun van God nie. Daar is dus nêrens ʼn klinkklare definisie van die woord “Christen” in die Bybel, wat dieselfde betekenis het as die hedendaagse verstaan van ‘n (tradisionele) Christen as iemand wat glo dat Jesus as Seun van God (en gevolglik Jesus as “deel” van God Drie-Enig), vir alle mense se sondes aan die kruis gesterf het nie. Wanneer hierdie feit aan tradisionele Christene bekendgemaak word, gebruik hulle dikwels die verskoning dat die Bybel as geheel gelees en verstaan moet word alvorens “ware” Christenskap begryp kan word. Dit herinner nogal aan Totius se soortgelyke kommentaar in 'n 1944 referaat “Die Godsdienstige Grondslag van ons Rassebeleid”, waarin hy aangevoer het dat die hele Bybel in plaas van slegs sekere verse, genoegsame bewys daarvan is dat Apartheid in ooreenstemming met die Bybel is!

'n Godsdienstige Fundamentalis is volgens my definisie, 'n persoon wat glo in beide 'n persoonlike God waarmee mense 'n persoonlike verhouding kan hê, én dat slegs sommige mense bestem is om eendag die ewige lewe te beërwe. 'n Christen-fundamentalis is 'n Godsdienstige Fundamentalis wat nog boonop onder andere glo dat slegs mense wat Jesus as hul persoonlike Verlosser en Saligmaker aanvaar, die ewige lewe kan beërwe, dat Jesus gebore is uit die maagd Maria, dat Hy fisies uit die dood opgestaan het en dat die Bybel die onfeilbare “Woord van God” is. 'n Christen-fundamentalis glo gevolglik dat Jesus deel is van God Drie-Enig en dat alle mense in “sonde ontvang en gebore is”. Heelwat van die Calvinistiese geloofsbeginsels wat deur die meeste Afrikaanssprekende mense die afgelope dekades aanvaar is, is deel van hierdie Christen-fundamentalistiese lewensbeskouing. Christene wat beweer dat die Bybel die letterlike Woord van God is, het al dikwels sekere dele letterlik verstaan, terwyl hulle ander dele metafories of allegories interpreteer. So kan selfs Jong-Aarde Kreasioniste beweer dat die aarde letterlik in ses dae geskep is, terwyl hulle die steniging van ontroue vroue waarna die Ou Testament verwys, allegories verstaan.

Sommige tekste van sekere Bybelvertalings is verander om kerklike dogmas te ondersteun. Een van die bekendste voorbeelde is natuurlik in die ou 1953 Afrikaanse Bybelvertaling 1 Johannes 5:7 “Want daar is drie wat getuig in die hemel: die Vader, die Woord [Jesus?] en die Heilige Gees, en die drie is een...”. Hierdie gedeelte is deur Rooms-Katolieke vertalers ingevoeg om die dogma oor die Drie-Eenheid te ondersteun. Dit is as deel van die 1953 Afrikaanse vertaling, vertaal vanuit die ou (Rooms-Katoliek geïnspireerde) Latynse Vulgaat-Bybel. Dieselfde teks is afwesig in die 1983 Afrikaanse Bybelvertaling, omdat daar nié Griekse afskrifte van die boek bestaan wat die teks bevestig nie, slegs Latynse afskrifte waarop die Vulgaat-Bybel gebaseer is. Die Nuwe Testament van die 1983-vertaling is hoofsaaklik vertaal vanuit die ou Griekse gedeeltes van die Nuwe Testament. Ek het die Engelse King James Version-Bybel (KJV) se vertaling van hierdie vers vergelyk met ander latere Engelse Bybelvertalings en tot die gevolgtrekking gekom dat die KJV nogal in baie opsigte ooreenstem met die Afrikaanse 1953-vertaling, terwyl die meeste ander Engelse Bybels heelwat ooreenstem met die Afrikaanse 1983-vertaling.

Tradisionele Christene beweer dikwels dat sekere gedeeltes van die Ou Testament die latere geboorte en/of kruisdood van Jesus voorspel. Een van die belangrikste verse waarna hulle verwys is Jesaja 7:14: “Daarom sal die Here self aan julle 'n teken gee: Kyk, die maagd sal swanger word en 'n seun baar en hom Immánuel noem.” Die woord “maagd” is gebruik as vertaling van die oorspronklike Hebreeuse woord ha-almah. Joodse skrifgeleerdes wys egter daarop dat die Hebreeuse woord betulah dikwels in die Bybel gebruik word om na 'n maagd te verwys, soos bv. in Genesis 24:16, Exodus 22:17-17, Levítikus 21:14 en Deuteronómium 22:13-21, en dat die Hebreeuse woord almah beter vertaal sou gewees het as “jong vrou”. 'n Verdere probleem is dat Jesus volgens tradisionele Christelike idees, van geboorte af sonder sonde was, maar dat daar in verse Jesaja 7:15-16 verwys word na dieselfde seuntjie wat eers lateraan in sy lewe sal “weet om te verwerp wat kwaad is en te kies wat goed is”! Hierdie was oënskynlik 'n mislukte poging van sommige tradisionele Christene om die Ou Testament profeties te laat verwys na hul idees oor die Goddelike status en maagdelike geboorte van Jesus. Blykbaar het Jesaja 7:14 in elk geval oorspronklik verwys na 'n gebeurtenis wat alreeds plaasgevind het en daarom was dit nié 'n profetiese uitspraak nie.

Jesaja 53:3-6 is 'n belangrike gedeelte in die Ou Testament wat na bewering die latere  kruisiging van Jesus voorspel het. Die skrywer(s) van hierdie boek verwys egter op verskeie plekke vroeër in die boek (Jesaja 41:8-9, Jesaja 44:1, Jesaja 44:21 en Jesaja 49:3) duidelik na die volk Israel en nié na iemand wat baie jare later gebore sou word en vir die sondes van mense sou sterf nie. Jesaja 53:10 “As hy [derdepersoonsverwysing na Israel in die nabye toekoms] sy lewe as skuldoffer gee, sal hy [derdepersoonsverwysing na Israel van 'n latere era] 'n nageslag hê en nog lank lewe”, wys daarop dat die volk Israel 'n lang lewe sowel as 'n nageslag sal hê. Dit was beslis nie soortgelyk aan die verloop van Jesus se lewe volgens die vier Evangelies nie! Christelike apologete beweer dikwels dat hierdie vers allegories verstaan behoort te word en dat dit profeties na beide Jesus se opstanding én volgelinge verwys. Hulle verduidelik egter nie waarom die res van die boek Jesaja letterlik verstaan behoort te word, terwyl slegs hierdie vers allegories verstaan moet word nie...

Fundamentalistiese Christene het dus al verskeie pogings aangewend om die hele Bybel as een harmonieuse geheel voor te hou waarbinne daar hoegenaamd geen teenstrydighede is nie en waarin daar nog boonop profetiese voorspellings is wat lateraan bewaarheid is. Op hierdie manier het hulle méér oënskynlike gesag verleen aan hulle meesterverhaal aangaande 'n Messias wat uit die volk Israel gebore is en wie se geboorte en kruisdood nog boonop in die Ou Testament, wat kwansuis óók Goddelik-geïnspireerd is, profeties voorspel is. Daar is egter basiese verskille tussen die Ou en Nuwe Testament wat daarop dui dat dit twee verskillende geloofs-tradisies verteenwoordig. Die Ou Testament handel hoofsaaklik oor die verhouding tussen die volk Israel en hul veronderstelde stamgod Jahwe, terwyl die Nuwe Testament handel oor die lewe van Jesus en hoe dit álle mense van alle volke en nasies beïnvloed.

Daar word selde na die Duiwel verwys in die Ou Testament, juis omdat die God van die Ou Testament duidelik verantwoordelik was vir beide die Goeie én die Bose. Die God van die Nuwe Testament was op 'n manier minder “direk” verantwoordelik vir die Bose, omdat die Duiwel meer prominent is in die Nuwe Testament en hy hierdie “bose rol” van God oorgeneem het. Latere Christene het beweer dat die ou slang van die Genesisverhaal eintlik die Duiwel was, maar hierdie bewering het heel waarskynlik meer te make met die latere erfsondeleer van die tradisionele Christene waarvolgens alle mense in sonde in ontvang en gebore is en waarvolgens sondaars slegs deur die “bloed van Jesus” redding kan ontvang. Die wraakgierige en rassistiese “oog vir 'n oog en tand vir 'n tand”-eienskappe van die God van die Ou Testament verskil ook heelwat van Jesus se “draai jou ander wang”-lewensfilosofie. Die Ou Testament se “Israel vs. die res van die wêreld” is dus lateraan opgevolg deur die Nuwe Testament se “gelowiges vs. ongelowiges”.

Daar is vir baie jare al bespiegel oor die bestaan of nie-bestaan van 'n persoon met die naam Jesus wat gelewe het gedurende die eerste eeu van die “Gemene Era” (GE). Prof. Sakkie Spangenberg beskryf verskillende perspektiewe op die lewe van Jesus in sy uitstekende boek Jesus van Nasaret. Die vier Evangelies van die Nuwe Testament verskil ook van mekaar wat betref die presiese handelinge en omstandighede rondom Jesus se lewe. Die tradisionele kerke het hul eie dogmatiese idees oor Jesus as deel van God Drie-Enig, terwyl die ortodokse Jode beweer dat hy 'n gewone mens was wat op 'n manier gerebelleer het teen die heersende Joodse tradisies van sy tyd. Deesdae is daar skrywers soos o.a. Robert M. Price, Acharya S. (D.M. Murdock) en Timothy Freke wat reken dat die Jesus-verhaal hoofsaaklik gebaseer is op verhale van vroeëre mitiese helde soos Mithras, Dionysus en Horus wat ook soortgelyk aan Jesus, baie jare gelede as gode 'n heldedood gesterf het. Lede van die Jesus Seminar in Amerika het op hul eie manier probeer vasstel hoeveel van die woorde wat Jesus na bewering volgens die vier Evangelies gespreek het, wérklikwaar deur hom gespreek is. Die Joodse geskiedkundige Josefus het blykbaar “terloops” na Jesus verwys in een van sy skrywes. Terwyl baie geskiedkundiges dit as ʼn vervalsing van sy oorspronklike werk beskou, is daar sommige Christen-apologete wat reken dat dit getuienis is vir die bestaan van ʼn Jesus wat wonderwerke verrig het. Dis insiggewend dat daar geen ander “amptelike” Joodse of Romeinse geskrifte is wat verwys na ʼn persoon met die naam Jesus wat wonderwerke verrig het en wat gekruisig is nie. Die vier evangelies sowel as Paulus se boeke is volgens baie Bybelwetenskaplikes, eers ná die jaar 50 GE geskryf en kan dus nie as verslae van ooggetuies beskou word nie. Die vier evangelies weerspreek mekaar nog boonop betreffende die besonderhede van gebeure net na die beweerde opstanding van Jesus! Die probleem is dat hierdie dinge so lank gelede plaasgevind het, dat dit bykans onmoontlik is om vas te stel wat die werklike verloop van gebeure was. Soortgelyk aan bespiegelinge oor die ontstaan van lewe op aarde, die ouderdom van die aarde, die moontlike bestaan van 'n “super-beskawing” in Atlantis en die moontlikheid van buiteruimtelike wesens se betrokkenheid by die ontstaan van die mensdom, is bespiegelinge oor die lewe van Jesus, hoofsaaklik op geloof gebaseer.

Daar is al heelwat gedebatteer oor die beweerde fisiese opstanding van Jesus ná sy kruisdood. Dr. Abel Pienaar en dr. Mike Licona het op 26 September 2011 by die Sanlam Ouditorium van die Universiteit van Pretoria aan so 'n debat deelgeneem. Nadat ekself aan 'n “post-mortem” debat daaroor deelgeneem het op die ou webblad van die Nuwe Hervorming Netwerk, het ek besluit om my gedagtes agter mekaar te kry betreffende die verskillende sienswyses omtrent (1) die verskille tussen die eienskappe van geskiedkundige getuienis en dié van die natuurwetenskappe, (2) die waarskynlikheid van die werklikheid al dan nie van dit wat getuies meer as 'n duisend jaar gelede (in visioene?) “gesien” het, (3) die betroubaarheid van die bronne wat na daardie getuies verwys, sowel as (4) die moontlike motiewe van die opstellers van daardie bronne. Hier is my gevolgtrekkings:

·    Daar is wesenlike verskille tussen die empiriese metodes wat deur natuurwetenskaplikes gebruik word om die geldigheid van hul teorieë te bewys, en die metodes wat geskiedkundiges gebruik om die waarskynlikheid dat sekere gebeure wel plaasgevind het, aan te toon. Geskiedkundiges kan wel (sover menslik moontlik is) 100% seker wees van iets wat in die verlede plaasgevind het, indien hulle die gebeurtenis met hul eie sintuie direk of “indirek” waargeneem het. Omdat hulle gewoonlik afhanklik is van geskrifte en ander mense se getuienis betreffende wat ook al baie jare gelede plaasgevind het, kan hulle nié 100% seker wees dat daardie gebeurtenis wel plaasgevind het nie, juis omdat hulle die gebeurtenis nie self direk of indirek waargeneem het nie. Met indirekte waarneming verwys ek byvoorbeeld na wanneer ek 'n “lewendige uitsending” van die president van die land op tv waarneem. Ek kan seker wees dat Jacob Zuma as president van die land 'n week gelede iets op tv gesê het, omdat ek 'n week gelede na daardie uitsending gekyk het. In die eerste hoofstuk van Richard Dawkins se nuutste boek The Magic of Reality, vra hy die vraag oor hoe mense seker kan wees of iets “werklik” is of nie. Die eerste metode waarna hy verwys, is direkte sintuiglike waarneming. Die tweede metode is indirekte waarneming, soos wanneer iemand gebruikmaak van 'n teleskoop of mikroskoop. Die derde metode is die modelle wat wetenskaplikes gebruik om die geldigheid van hul teorieë aan te toon. 'n “Goeie” model is 'n model wat die uitkoms van 'n eksperiment gewoonlik korrek kan voorspel. 'n Model wat byvoorbeeld voorspel dat 'n glasvenster sal breek indien iemand 'n groterige klip daarna gooi, kan as 'n goeie model beskou word. 

·   Ons kan redelik seker daarvan wees dat daar sommige mense is wat dinge waarneem wat hulle as “werklik” beskou, terwyl daardie dinge eintlik nié werklik is nie en gevolglik ook nie objektief deur ander mense waargeneem kan word nie. 'n Hallusinasie kan vir 'n skisofreen of iemand wat op die punt is om 'n migraine-aanval te kry, net so werklik wees as wat 'n droom vir 'n “normale” mens werklik is gedurende 'n droom. Ons kan met 'n skisofreen praat wat onlangs so 'n hallusinasie gehad het, maar ons kan nié direk met die mense praat wat meer as 'n duisend jaar gelede 'n visioen gehad het nie.

·      Terwyl daar baie teoloë en predikante is wat reken dat die Nuwe Testamentiese geskrifte betroubare bronne is en dat dit geskiedkundige gebeure betroubaar weergee, kan ek beslis nié met sekerheid sê dat veral die sinoptiese evangelies die gebeure rondom Jesus se lewe 100% korrek weergee nie. Ek glo beslis ook nie dat ons dit wat daarin geskrywe staan “soos 'n kind” moet glo en aanvaar omdat dit kwansuis die onfeilbare Woord van God is nie! Selfs al ontdek ons 'n amptelike dokument wat 1 500 jaar gelede deur Romeinse amptenare geskryf is, kan ons nog steeds nie 100% daarvan seker wees dat die inhoud van die dokument korrek is nie, juis omdat die Romeine ook feilbare mense was en omdat hulle sekere subjektiewe vooroordele gehad het. Mike Licona sou meer eerlik gewees het indien hy sou erken het dat sy idees op (blinde) geloof gebaseer is omdat selfs hy ook nie 100% daarvan seker kan wees dat Jesus wel fisies uit die dood opgestaan het nie!

·    Die opstellers van die Nuwe Testamentiese geskrifte het van sekere heidense mites oor gode wat as mense inkarneer en daarna 'n heldedood gesterf het, gebruikgemaak om 'n “nuwe” storie te skryf wat ook elemente van die Jode se godsdiens ingesluit het. Miskien was selfs hulle verwysing na ooggetuies wat Jesus na sy dood gesien het, maar net 'n opgemaakte storie om meer geldigheid aan hulle nuwe meesterverhaal te verleen? Het hulle enige politieke motiewe gehad om dit te doen, of  was dit maar net 'n manier om vinnig mag en geld in die hande te kry? Is dit moontlik dat Paulus al die tyd getrou gebly het aan sy Joodse geloof en dat hy slegs die Christelike verhaal uitgedink het om wraak te neem op die Romeine?

Miskien besef sommige Fundamentalistiese Christene, soos bv. die Dialoog-organiseerders [2] van die voorgaande debat, dat daar heelwat ánder Christene is wat begin vrae vra oor die geldigheid van sekere tradisionele Christelike dogmas en miskien is sodanige debatvoering hoofsaaklik deel van hul evangelisasieveldtog om die “twyfelaars” te laat verstaan dat dit nie so “erg” is om te twyfel nie, maar dat hulle tog op die ou end moet terugkeer na die “waarhede” van die tradisionele Christendom?

Prof. David J.P. Haasbroek van UNISA het in 1999 ʼn boek met die naam The Mythological and Political origins of Christianity laat publiseer waarin hy die ontstaan van die vroeë Christendom uitstekend uiteengesit het. Hierdie boek is ongelukkig nie baie bekend nie. Die skrywer verduidelik hoe die vroeë Christendom baie gebruike, soos o.a. Kersfees, van die ou heidense godsdienste op ʼn manier “oorgeërf” het. Gevolglik was dit meer aanvaarbaar onder die “heidene” en is dit makliker misbruik as ʼn godsdiens wat die inwoners van die Romeinse Ryk verenig het. Veral Keiser Konstantyn het “slim” te werk gegaan deur die biskoppe te dwing om hulle dogma oor die Drie-Eenheid amptelik te formuleer, waarna dit lateraan ontwikkel het tot ʼn Romeinse staatsgodsdiens.

Dit wil dus voorkom asof die standbeeld van tradisionele Christenskap eintlik voete van klei het. Nêrens in die Evangelies is daar byvoorbeeld 'n duidelike uitspraak deur Jesus self waarin hy verklaar dat hý beide volledig God én Mens is, of dat hy deel is van God Drie-Enig en vir mense se sondes gesterf het nie. Bewerings dat die ganse Bybel Goddelik-geïnspireerd is omdat dele van die Ou Testament Jesus se geboorte en kruisdood profeties voorspel, is gebaseer op 'n latere Christelike wanvertaling van ou Hebreeuse woorde wat heelwat anders deur Ortodokse Jode verstaan word. Verwysings na Jesus se maagdelike geboorte, wonderwerke en fisiese opstanding uit die dood, is dus hoofsaaklik geloofsgebaseerd - sonder genoegsame historiese getuienis. Wanvertalings van oorspronklike Hebreeuse en Griekse woorde en byvoegings van gedeeltes in latere vertalings van die Nuwe Testament om die tradisionele dogmas van kerke te ondersteun, word vandag nog deur fundamentaliste gebruik om die geldigheid van hul geloof te ondersteun. Die tradisionele Christelike meesterverhaal kan as 'n tipe “ietsie-van-alles”-godsdiens beskou word wat elemente van beide die Hebreeuse én heidense Griekse en Romeinse godsdienste, bevat. Dit is 'n kombinasie van beide 'n jarelange Hebreeuse tradisie wat daartoe bygedra het om die Israeliete vir honderde jare as sogenaamde uitverkore volk van God te verenig, én heidense idees aangaande 'n god wat as mens inkarneer en dan 'n heldedood sterf vir “gewone” mense.

---

[1]               http://en.wikipedia.org/wiki/Christian

[2]               http://www.dialoog.co.za

Gevolgtrekkings van my boek "Idees het gevolge"

Idees wat mense het aangaande die eienskappe van die Goddelike sowel as idees oor die werklikheid of onwerklikheid van sodanige God of Goddelike, het dikwels 'n bepalende invloed op hul idees aangaande die lewe. Hulle gevolglike lewensbeskouinge of paradigmas het met die verloop van tyd verander en beïnvloed o.a. hul idees oor die lewe na die dood, alledaagse besluite wat hulle neem t.o.v. hul werksomstandighede; asook hul woorde en optredes teenoor ander mense. Terwyl die geldigheid van enige van die drie godsbeskouinge wat in hierdie boek bespreek word, nog nooit met behulp van enige empiriese wetenskaplike metodes voldoende bewys kon word nie, kan die gevolge van mense se verskillende godsbeskouinge, wél ontleed word. Ekstremistiese Moslems se godsdienstige opvattings motiveer hulle byvoorbeeld soms om sekere dade te pleeg in die naam van hul geloof.

Daar is verskeie godsbeskouinge soos o.a. teïsme, deïsme, panteïsme, panenteïsme, agnostisisme en ateïsme, maar daar is veral drie uiteenlopende godsbeskouinge naamlik teïsme, ateïsme en panenteïsme, waarop ek in hierdie boek fokus en waarvan die onderskeie ondersteuners dikwels heelwat van mekaar verskil betreffende hul idees oor ander aangeleenthede. Terwyl die ondersteuners van enigeen van die spesifieke godsbeskouinge, nié noodwendig volledig met mekaar saamstem betreffende hul idees oor die lewe ná die dood nie, is dit tog 'n feit dat die mééste van hulle min of meer dieselfde idee daaroor het. So byvoorbeeld glo die meeste teïste dat sommige mense bestem is om die ewige lewe te beërwe en dat álle ander mense bestem is vir die ewige verdoemenis. Die woord “lewensbeskouing” verwys in hierdie boek spesifiek na drie uiteenlopende beskouinge oor (1) die eienskappe van die Goddelike, (2) die eienskappe van die mens en (3) die verhouding tussen die Goddelike en die mens. Die onderskeie kenmerke en voor- en nadele van elkeen van die drie lewensbeskouinge word breedvoerig met mekaar vergelyk.

Ek verwys na belangrike redes waarom 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing uiteindelik die meeste voordele vir alle mense sal inhou - voordele gedurende hul aardse lewens én gedurende die voortsetting van hul bewuste bestaan ná die afsterwe van hul fisiese liggame. Ek bespreek Godsdienstige Fundamentaliste en Materialistiese Ateïste se idees oor die wetenskap en die politiek en vergelyk dit met 'n Nuwe Spirituele benadering. Terwyl beide Godsdienstige Fundamentaliste en sommige Materialistiese Ateïste byvoorbeeld beweer dat “Tyd” lank gelede 'n begin gehad het en dat die Heelal dus “vanuit niks” deur óf 'n Persoonlike God geskep is, óf spontaan “vanself” ontstaan het, erken ondersteuners van 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing die werklikheid van 'n Ongemanifesteerde Absolute waaruit alle dinge voortgevloei het.

Kerkleiers se onvermoë en/of onwilligheid om lewensbelangrike aspekte aan te spreek en genoegsaam te verduidelik aan hul Afrikaanssprekende lidmate, word onder die vergrootglas geplaas. Hul geloof in 'n letterlike verstaan van die Bybel as Woord van God en hul aanvaarding van die drie Formuliere van Eenheid, het sommige kerkleiers in die verlede daarvan weerhou om Apartheid te veroordeel op Bybelse gronde, terwyl baie hedendaagse kerkleiers as ondersteuners van die Belhar Belydenis, die teenoorgestelde gevolgtrekking maak. Die onlangse aanvaarding van die Belhar Belydenis deur die Algemene Sinode (AS) van die NG Kerk en die besluite teen Apartheid deur die Algemene Kerkvergadering (AKV) van die NH Kerk - beide in Oktober 2011, is duidelike voorbeelde van die hedendaagse afwatering en verpolitisering van daardie Afrikaanse kerke. Die Afrikaanse driesuster kerke was vir baie jare onlosmaaklik deel van die Afrikanerpolitiek en baie kenners is deeglik bewus daarvan dat lede van die Afrikaner Broederbond 'n beduidende invloed gehad het op die besluite van die Nasionale Party en dié van sinodes van die Afrikaanse driesuster kerke. Is dit moontlik dat lede van die Afrikanerbond onlangs 'n wesenlike invloed gehad het op die besluite van die AS van die NG Kerk en van die AKV van die NH Kerk? Ek het al heelwat navorsing gedoen oor magtige belangegroepe se invloed in die wêreldpolitiek en hul samewerking met beide lede van die Afrikaner Broederbond én korrupte Afrika-leiers en daarom dink ek dat daar 'n sterk moontlikheid is dat sekere onlangse besluite van Afrikaanse kerkleiers, deel is van sekere magtige belangegroepe se plan om uiteindelik 'n diktatoriale eenwêreld-regering en gepaardgaande eenwêreldgodsdiens, te vestig.

Mense wat kritiek lewer teen gelowe afkomstig vanaf Verre-Oosterse lande, beweer dikwels dat Hindoeïsme die hoofoorsaak is van die haglike toestande in Indië en dat Boeddhisme die hoofoorsaak is van Thailand se probleme met politieke geweld, korrupsie, armoede en die mishandeling van diere. Ánder faktore is egter betrokke by die bepaling van die lewenskwaliteit van gemeenskappe. Belangrike faktore soos gemeenskappe se kulturele waardes, omgewingsfaktore en oorgeërfde gene, moet egter nié uit die oog verloor word nie.  Daar is dus 'n verband tussen aan die een kant iemand se lewensomstandighede, gene en lewensbeskouing, en aan die ander kant sy/haar lewenskwaliteit. Indien twee mense dieselfde lewensbeskouing het en een van hulle sit lewenslank in die tronk, terwyl die ander een in 'n weelderige woning lewe en baie geld het, sal hul onderskeie lewenskwaliteite tog wesenlik van mekaar verskil. Nadat iemand se fisiese liggaam gesterf het is daar onsterflike “nie-materiële” geheue wat deel word van sy/haar volgende lewe binne 'n ander liggaam en/of dimensie. Dit het gevolglik 'n invloed op daardie persoon se toekomstige gemoedstoestande en lewensbeskouinge. Volgens dr. Rupert Sheldrake is daardie geheue deel van “morfogenetiese velde”. Mense se lewensbeskouinge en lewenskwaliteite word dus beïnvloed deur beide die status (kwaliteit) van hul onsterflike gedeeltes wat voorheen “binne” ander fisiese liggame gelewe het, én hul latere lewenservaringe.

Waar die meeste hedendaagse godsdienstige mense en liberale, sekulêre humaniste glo dat alle mense “gelyk” geskape is, verwys ek na die werklikheid van oorgeërfde genetiese verskille tussen mense - genetiese verskille wat verband hou met wesenlike verskille tussen mense t.o.v. hul skeppings- en intelligensievermoëns. Ek beskou demokrasie dus nié as noodwendig die “beste” regeringsvorm nie. Sommige lesers sal miskien wonder waarom ek aan die een kant beweer dat demokrasie nié noodwendig die beste regeringsvorm is nie, terwyl ek aan die ander kant kritiek lewer teen die destydse onderdrukking van nie-blankes deur die blanke regering van die ou Suid-Afrika. Die onderdrukking tydens die ou Suid-Afrika was moreel verkeerd veral omdat daar misbruik gemaak is van die goedkoop arbeid van nie-blankes, terwyl die welstand van blanke regeringsleiers voorrang geniet het ten koste van dié van die nie-blanke bevolking. Baie van die regeringsleiers van Suid-Afrika vóór 1994, was dus nié oorywerig om die lewenskwaliteit van die meeste Suid-Afrikaners te verbeter nie - soortgelyk aan die meeste ANC-regeringsleiers daarna. 'n Koning, diktator of keiser kan egter homself beywer vir die verbetering van die welsyn van sy onderdane, sónder om noodwendig aan hulle gelyke politieke regte toe te staan. Miskien was Napoleon Bonaparte 'n goeie voorbeeld van so 'n alleenheerser? Die Boeddhistiese keiser Asoka het honderde jare gelede as alleenheerser homself ook oënskynlik beywer vir die verbetering van sy onderdane se welsyn. Bykans enige regeringsvorm is dus vir my aanvaarbaar, solank regeringsleiers hulself beywer vir die verbetering van hul onderdane se welsyn en lewenskwaliteit.

Wat is die wenslikheid daarvan om gereeld met ondersteuners van 'n ander lewensbeskouing te debatteer? Is sinvolle gesprekvoering met alle mense moontlik, of is dit meestal slegs moontlik met mense wat nié beweer dat húlle “weet” dat hulle reg is nie? Ek het vir ongeveer drie jaar (2009-2011) deelgeneem aan verskeie debatte met beide fundamentalistiese Christene en “dogmatiese” ateïste. Ek het soms baie wys geword a.g.v. daardie debatte en was soms gefrustreerd. Ek het uiteindelik 'n stadium bereik waarop ek besef het dat die voortsetting van sinvolle gesprekvoering tussen voorstanders van uiteenlopende lewensbeskouinge, dikwels baie moeilik is. Wanneer een persoon se lewenswaardes so uitermate van 'n ander persoon s'n verskil, kan hulle selfs 'n stadium bereik waarop een van hulle op persoonlike vlak met beledigende aanmerkings begin en dit dan geen verdere sin maak om hoegenaamd enigiets van waarde vir so 'n persoon te sê nie. Ek het ook besef dat mense dikwels persoonlike beledigings maak wanneer hulle argumente begin verloor. 'n Mislukte poging tot sinvolle gesprekvoering kan selfs 'n gewelddadige uiteinde tot gevolg hê. Verskille tussen mense betreffende hul godsdienstige en politieke idees, het al dikwels tot geweld gelei, waarvan daar talle voorbeelde is vanuit die geskiedenis. Wanneer 'n fundamentalistiese Christen byvoorbeeld daarop aandring dat dit goed en reg is dat die persoon wat van hom verskil, eendag hel toe sál gaan indien sy nooit bereid sal wees om haar opinie te verander nie, is daar klaarblyklik geen toegeeflikheid by hom betreffende die moontlikheid dat die “ongelowige” vrou dalk reg kan wees nie en lei so 'n situasie dikwels tot die beëindiging van sinvolle gesprekvoering tussen hulle. Wanneer 'n filosofiese materialis daarop aandring dat mense wat in dinge glo waarvan hulle die geldigheid nié kan bewys nie, óf geestelik versteurd óf “dom” is, kan dit ook lei tot die beëindiging van sinvolle gesprekvoering tussen daardie materialis en 'n fundamentalistiese Christen of tussen dieselfde materialis en enige ander persoon wat in 'n Goddelike of in die moontlikheid van lewe na die dood glo.

Gemeenskapslede se lewensbeskouinge, oorerflike gene en lewensomstandighede, is van dié belangrikste faktore wat 'n bepalende invloed op hul onderskeie lewenskwaliteite het. Die geldigheid van hierdie stelling kan ontleed word deur dit van toepassing te maak op die Suid-Afrikaanse gemeenskap. Wat die lewensomstandighede van Suid-Afrikaners betref, is daar ongelukkig 'n voortslepende gespanne verhouding tussen die verskillende bevolkingsgroepe as gevolg van die geskiedenis van Apartheid, die huidige agteruitgang van veral infrastrukture en die voortdurende rassediskriminasie, o.m. “Affirmative Action” en “Broad Based Black Economic Empowerment”, deur die huidige ANC-regering. Daar is ook 'n al groterwordende skeidslyn tussen die super ryk elite en die werklose massa. Terwyl Calvinisme die lewenswaardes van baie Suid-Afrikaners vóór 1994 heelwat beïnvloed het, het baie Suid-Afrikaners se lewenswaardes sedertdien meer sekulêr, ateïsties en materialisties geword. Die noodlottige kombinasie van (1) die gespanne verhoudinge tussen bevolkingsgroepe, (2) 'n al groterwordende kloof tussen ryk en arm mense, sowel as (3) die nadelige gevolge van die lewensbeskouinge van beide Christelike Fundamentalisme en Materialistiese Ateïsme, kan daartoe bydra dat die meeste Suid-Afrikaners 'n mistroostige toekoms te wagte kan wees. Dit is ironies dat dié dinge wat die afgelope paar dekades die “heiligste” was vir veral Afrikaanssprekende Suid-Afrikaners, naamlik hul (1) gebruikmaking van goedkoop nie-blanke arbeid, (2) tradisionele Calvinistiese lewensbeskouing en (3) sport beheptheid, op die ou end die grootste bydrae sal lewer tot hul eie ondergang.

Nie-menslike diere het géén lewensbeskouing nodig om hulle te help om in harmonie met die omgewing saam te leef nie. Die aanwas van 'n plant- of dierespesie word in toom gehou deur ánder spesies wat daardie spesie as 'n bron van voedsel gebruik. Diere vreet mekaar gewoonlik op omdat hulle honger is, en nié omdat dit vir hulle 'n vorm van vermaak of hebsug is nie. Die ekologie vorm dus 'n harmonieuse geheel “buite” die mens. Wanneer mense se verbruik van aardse hulpbronne sodanig toeneem, veral ook as gevolg van die toename in bevolkingsgetalle, is daar 'n groot moontlikheid dat hulle die aardse hulpbronne tot so 'n mate kan misbruik dat hulle hul eie voortbestaan daardeur in gevaar kan stel. Mense benodig dus 'n lewensbeskouing wat aan hulle riglyne sal verskaf in verband met die regte optredes teenoor mekaar en teenoor ander lewensvorme. Indien die lewensbeskouinge wat die grootste invloed op die meeste mense het, sodanig van aard is dat dit die mens as die “kroon van die skepping” beskou, of hul tydelike en kortsigtige materiële behoeftes as van die grootste belang ag, kan dit hulle wel vinniger lei op die pad na selfvernietiging. “Spiritueel-bewuste” mense wat glo dat hulle langer as 'n honderd jaar van nou af wéér op aarde sal inkarneer en dat dit daarom belangrik is dat hulle dan goeie lewensomstandighede sal hê, behoort ook méér bereidwillig te wees om te strewe na die bewaring van die omgewing - meer bereidwillig as byvoorbeeld filosofiese materialiste wat glo dat alle mense slegs een enkele aardse lewe het.

Veronderstel ons besluit om eksperimenteel vas te stel watter van die drie lewensbeskouinge waarna in hierdie boek verwys word, die meeste voordele vir álle lewende wesens sal inhou. Een groep bestaande uit 1000 mense, het 'n Godsdienstig-Fundamentalistiese lewensbeskouing waarvolgens die meeste mense bestem is vir die ewige verdoemenis. Die tweede groep van 1000 mense het 'n Materialisties-Ateïstiese lewensbeskouing waarvolgens daar géén lewe na die dood is nie en ook géén God wat “kwaaddoeners” uiteindelik sal straf nie. Die derde groep van 1000 mense het 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing waarvolgens alle mense en alle ander lewende wesens 'n gedeelde Goddelike kern het en waarvolgens baie mense weer oor méér as 'n honderd jaar op aarde sal inkarneer “binne” ander fisiese liggame. Hoeveel lede van die eerste en tweede groepe sal bereid wees om die nodige opofferings te maak sodat álle lewende wesens se lewenskwaliteite meer as 'n honderd jaar van nou af, béter sal wees as dié van die meeste lewende wesens tans op aarde? Hierdie eksperiment sal heel waarskynlik konsekwent aantoon dat die meeste lede van die derde groep bereid sal wees om sulke opofferings te maak, terwyl die meeste lede van die eerste en tweede groepe, nié bereid sal wees om dit te doen nie. Sodoende kan wetenskaplik aangetoon word dat daar 'n groter kans is dat 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing iemand sal aanmoedig om opofferings te maak wat sal lei tot die verbetering van die welsyn van die meeste lewende wesens. Soortgelyke eksperimente kan gebruik word om ánder voor- en nadele van die drie lewensbeskouinge met mekaar te vergelyk.

Gestel jy is nog steeds onseker oor watter een van die voorgaande drie lewensbeskouinge die naaste is aan jou eie lewensbeskouing aangaande God, die mens, die hiernamaals en die verhouding tussen God en mens. Indien jou toekomstige vreugde in die hiernamaals vir jou belangriker is as jou lewensgeluk gedurende jou huidige aardse bestaan en indien jy glo dat die Almagtige Skepper aan jóú kant is omdat Hy alle mense wat nié “min of meer” met jou  saamstem nie, vir ewig hel toe sal stuur, dan is jou lewensbeskouing nader aan Godsdienstige Fundamentalisme. Indien dit vir jou egter onbelangrik is wat jou eie status en die status van die meeste ander lewende wesens oor meer as 'n honderd jaar van nou af sal wees, en indien dit vir jou belangriker is om die lewe “hier-en-nou” sover moontlik te geniet, dan is jou lewensbeskouing nader aan dié van Materialistiese Ateïsme. Indien jy glo en hoop dat jou eie bewussyn en dié van alle ander mense en lewende wesens oor 'n honderd jaar of langer, “nader” aan die Goddelike sal wees, dan is jou eie lewensbeskouing nader aan dié van 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing.

Ondersteuners van die Nuwe Spirituele lewensbeskouing is van staanspoor af bekommerd oor die uiteindelike lotsbestemming van elke lewende wese op aarde. Omdat hulle glo dat elke lewende wese 'n gedeelde Goddelike essensie het en die potensiaal het om uiteindelik verlos te word van 'n beperkte aardse bestaan en “een te word” met die Goddelike, strewe hulle gevolglik daarna om alle lewende wesens se lewenskwaliteite sodanig te verbeter dat hulle vinniger daardie doelwit kan bereik. Indien 'n aansienlike aantal mense sodanig spiritueel-bewus sou word, sal hulle ook meer bereid wees om mekaar te help om daardie doelwit te bereik. Godsdienstige Fundamentaliste wie se hoofprioriteit bekommernisse oor die lotsbestemming van hulle en hul medegelowiges se siele is en Materialistiese Ateïste wie se hoofprioriteit die kwaliteit van hul lewens en dié van hul vriende en naasbestaandes “hiér en nou” is, is van staanspoor af nié so bekommerd oor wat ook al die uiteindelike lotsbestemming van alle lewende wesens meer as 'n honderd jaar of langer van nou af gaan wees nie. Die belangrikste stelling wat ek in hierdie boek by lesers wil tuisbring, is dat alle mense 'n beter kans op 'n wonderlike toekoms sal hê indien baie van hulle se lewensbeskouinge nader sou beweeg aan 'n Nuwe Spirituele lewensbeskouing en verder weg van die ander twee lewensbeskouinge.

Die mensdom beskik oor 'n geweldige potensiaal om van die planeet aarde 'n wonderlike plek te maak waarbinne almal in liefde en harmonie met mekaar kan saamleef. Mense se skeppingsvermoëns, hul intellektuele vermoëns en die aarde se natuurlike hulpbronne, kan gesamentlik 'n daadwerklike bydrae lewer tot die verwesenliking van daardie ideaal. Indien die invloed van beide Godsdienstige Fundamentalisme en Materialistiese Ateïsme egter sodanig oorheersend is betreffende die meeste mense se lewenswaardes, kan dit moontlik lei tot 'n aaklige toekoms waartydens die meeste mense óf onderdruk en verslaaf kan word deur 'n magtige “fascistiese” elite, óf selfsugtige, kortsigtige hebsug en verbruikerisme kan dalk lei tot toekomstige hongersnood en barbarisme. Indien 'n aansienlike aantal mense egter sou besluit dat die welsyn en vooruitgang van die ganse planeet aarde, dié belangrikste prioriteit behoort te wees omdat almal van ons 'n gedeelde Goddelike essensie het en indien baie “spiritueel-bewuste” mense 'n wesenlike invloed kan hê op ander mense se lewenswaardes, sal ons en ons nageslagte heel waarskynlik 'n wonderlike, utopiese toekoms hê.

Mistisisme binne die Abrahamitiese geloofs-tradisie

Drie van die bekendste godsdienste in die wêreld - die Christendom, die Islam en Judaïsme, is deel van wat bekendstaan as die Abrahamitiese geloofs-tradisie, omdat die Abraham-figuur 'n beduidende rol speel in die geskiedenis van elkeen van hulle. Ander belangrike gelowe soos o.a. Hindoeïsme, Boeddhisme en Jaïnisme, is deel van die sogenaamde Oosterse geloofs-tradisie. Alhoewel al die hoofstroomgodsdienste heelwat van mekaar verskil, is daar tog betekenisvolle ooreenkomste tussen die esoteriese denkrigtings binne elkeen van hulle. Sommige navorsers beweer dat baie godsdienstige en spirituele idees duisende jare gelede geïnisieer is deur geheime groepe bestaande uit “radikale” esoteriese denkers, terwyl outoritêre godsdienstige organisasies lateraan gestig is deur selfsugtige, magtige belangegroepe.

Die Jode het 'n eeue-oue mistieke tradisie waarvan die Kabbala - wat na bewering eers gedurende die 12de eeu GE ontstaan het, die bekendste is. Kabbaliste se verwysing na Ain Sof as die Hoogste Werklikheid, het dieselfde betekenis as die teosowe se Parabrahman. Binne die Joodse tradisie is daar ook heelwat verskillende denkwyses wat wissel vanaf die Ortodokse Judaïsme, met hul beklemtoning van die uitverkore status van die Joodse volk (ras?), tot die meer esoteriese denkwyse van die Kabbala-ondersteuners en beoefenaars.

Die kerkvaders van die Ortodokse Christendom het een van die vroeë-Christelike groepe bekend as die Gnostici, as ketters gebrandmerk. Soortgelyk hieraan het die latere Ortodokse Moslems die esoteriese groepe binne die Islam-tradisie, óók as ketters gebrandmerk. Die Moslem “Gnostici” soos o.a. die Ismaili Sjiïete en die Soefiete, glo dat húlle die ware Moslem-tradisie van Mohammed en van die oorspronklike Moslems, verteenwoordig. Die Soefi “Groot Meester” Ibn Arabi het, soortgelyk aan die vroeë Libertynse Christene, geglo dat seks as 'n spirituele praktyk benut kan word.

Soortgelyk aan die vroeë Christelike Gnostici het die Moslem-Gnostici die “Christus” beskou as alle mense se gedeelde Christus-bewussyn. Hulle het Jesus se sogenaamde maagdelike geboorte allegories geïnterpreteer as verteenwoordigend van die siel, terwyl die besoek van die engel Gabriël aan Maria, vir hulle verwys het na die beginstadium van die inisiasieproses van die siel. Die bekende Soefi-digter Rumi het byvoorbeeld geleer dat indien ons onsself kan bevry van identifisering met die fisiese liggaam, ons “Christusse” sal wees.

Daar word beweer dat Boeddhiste al in die jaar 200 VGE bedrywig was in die Midde-Ooste. Hulle idees het veral die Grieke beïnvloed. Jesus se beweerde Bergpredikasie toon ook baie ooreenkomste met die idees van Hindoes en Boeddhiste. In die jare net voor die Rooms-Katolieke Kerk magtig geword het, was daar verskeie vroeë-Christelike groepe wat verskillende opvattings oor Jesus se leringe gehad het. Daardie groepe en hul idees is deur die latere magtige Rooms-Katolieke onderdruk en hul geskrifte was vir baie jare moeilik bekombaar. Kerkvaders soos Irenaeus se eensydige idees aangaande die geloofsoortuigings van daardie “ketters”, was vir Westerlinge vir baie jare die enigste beskikbare bron van inligting oor die denke van Christelike Gnostici. Die Nag Hammadi-geskrifte wat in 1945 ontdek is, is deur vroeë-Christene geskryf en bevat egter heelwat alternatiewe, “nie-Rooms Katolieke” idees oor Jesus.

Sekere feeverhale en stories was deur die oorspronklike skrywers daarvan, bedoel om allegories verstaan te word. Hoewel die Rooikappie-verhaal nie eintlik sin maak indien dit letterlik “verstaan” word nie, was daar tog alreeds derduisende mense wat daardie verhaal aan hul dankbare kinders oorvertel het. Hoe kan 'n wolf praat en homself vermom sodat hy amper soos die ouma gelyk het, en hoe kon hy die ouma heel ingesluk het? Die teosoof Lyman Frank Baum was die skrywer van die Wizard of Oz verhaal. Hy het drie van die belangrikste karakters in die verhaal gebruik om op allegoriese wyse na drie belangrike eienskappe van die siel te verwys. Die lafhartige leeu het na  “Wil” (Atma) verwys, die dom strooiman na “Intelligensie” (Manas) en die hartelose man van blik, na “Liefde” (Buddhi).

Jesus se beweerde woorde in Johannes 14:6 “Ek is die weg en die waarheid en die lewe; niemand kom na die Vader behalwe deur My nie”, is deur Ortodokse Christene letterlik geïnterpreteer asof dit sou beteken dat alleenlik gelowige Christene eendag “Hemel toe sal gaan”. Protestante verstaan dit byvoorbeeld as volg: “Die Christelike geloof in Jesus as volledig beide God én Mens, is die enigste Ware Geloof wat mense na God toe kan lei”.  Die esoteriese verstaan van hierdie Bybel-vers is egter heelwat anders - slegs mense in wie die Christus-bewussyn volledig manifesteer, is op pad na die “Vader” (die Ware Goddelike - nié die Joodse stamgod Jahwe van die Ou Testament nie).